Πόσες φορές έπιασες το κινητό σου σήμερα;

Αν σε ρωτούσε κάποιος, θα μπορούσες να απαντήσεις; Ίσως πεις “λίγες”, “ούτε που θυμάμαι”, ή “πολλές, αλλά για δουλειά”. Η αλήθεια είναι πως, τις περισσότερες φορές, πιάνουμε το κινητό χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος.   Όχι γιατί μας πήρε κάποιος τηλέφωνο ή μας ήρθε μήνυμα, αλλά γιατί κάτι μέσα μας ψάχνει μια μικρή παρηγοριά ή απλώς μια απόσπαση.

 

Το χέρι πάει μόνο του

Δεν είναι ότι το σκεφτόμαστε. Συχνά, το κάνουμε μηχανικά: περιμένουμε στο ταμείο, στο φανάρι, στο λεωφορείο. Κενό δύο δευτερόλεπτα; Πιάνεις το κινητό. Και σχεδόν πάντα ούτε που θυμάσαι το γιατί.

Το τηλέφωνο έχει γίνει το μικρό μας καταφύγιο.  Ακόμα κι αν δεν ψάχνεις τίποτα συγκεκριμένο, εκεί μέσα όλο και κάτι θα βρεις!

 

Γιατί νιώθουμε ότι πρέπει να απαντάμε αμέσως

Μας στέλνουν μήνυμα κι αμέσως νιώθουμε ότι πρέπει να απαντήσουμε. Όχι γιατί έχουμε πάντα κάτι να πούμε, αλλά γιατί… έτσι έχουμε μάθει, γιατί φοβόμαστε μήπως νομίσει ο άλλος ότι τον αγνοούμε. “Το είδα, άρα πρέπει να απαντήσω”, “αν δεν το κάνω τώρα, θα φανεί ότι τον αγνοώ”.

Έγινε σχεδόν κανόνας: το μήνυμα έφτασε, άρα πρέπει να απαντήσεις. Και κάπου εκεί, ξεχνάμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε διαθέσιμοι κάθε λεπτό.

Κάποτε περίμενες ένα τηλεφώνημα στο σταθερό. Δεν ήξερες πότε θα χτυπήσει κι αυτό ήταν εντάξει. Δεν υπήρχε “διαβάστηκε”, ούτε άγχος για το αν φάνηκες αδιάφορος. Υπήρχε χώρος και χρόνος. Μια φυσική απόσταση που έκανε την επικοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή.

 

Τι θα γινόταν αν άφηνες το κινητό για λίγο

Όχι για πάντα, δεν χρειάζεται κάτι δραματικό... αλλά για λίγο!  Την ώρα του πρωινού, όταν μιλάς με κάποιον ή πριν κοιμηθείς.

Τι θα γινόταν αν άφηνες λίγα μηνύματα να περιμένουν; Αν έμενες 5 λεπτά χωρίς να χαζέψεις στο κινητό; Πιθανότατα… τίποτα. Ίσως απλώς ένιωθες λίγο πιο ήρεμος.

 

Δοκίμασέ το για μια μέρα: Μέτρα πόσες φορές πιάνεις το κινητό χωρίς ειδοποίηση ή βάλε στόχο να μην απαντάς αμέσως σε κάθε μήνυμα. Όχι για να δείξεις κάτι, αλλά για να θυμηθείς πως είναι να μην είσαι πάντα σε ρυθμό “αντίδρασης”, αλλά να αφήνεις τον χρόνο να κυλήσει φυσικά.

Κι αν ο άλλος παρεξηγηθεί; Αν σε νοιάζεται, θα καταλάβει. Κι αν όχι, ίσως να μη χρειάζεται να είσαι πάντα τόσο “διαθέσιμος” γι’ αυτόν.

Η τεχνολογία δεν είναι ο “κακός” της ιστορίας, είναι απλώς παντού. Κι αυτό σημαίνει πως χρειάζεται εμείς να θυμόμαστε πότε θέλουμε να είμαστε παρόντες. Το να μην απαντήσεις αμέσως, το να αφήσεις το κινητό δίπλα για λίγο, δεν σε κάνει αδιάφορο, απλώς αφήνει λίγο χώρο για σένα.

Κι αυτό, ειδικά μια Κυριακή, ίσως είναι ό,τι πιο ρομαντικό μπορείς να κάνεις. 🌿

Φιλικά,
Zizini